از مسجد چی باقیمانده ؟

السلام ... و علی اولاد الحسین ... .

     امروز شما را اینجا می گذارم و باز قصد سفر دارم ، چرا که مهمان دارم ، در قم ، اسماعیل آباد ، خانه ی بابا بزرگ قمی ، دو اطاق بالا که اجاره کرده بودیم .

     بشرط اینکه لبخندم بی لبخند ، روز سوم ماه محرم است ، در گریه ، بسیجی هنوز هم ممنوع نیست .

     در را که باز کردم ، مثل قوم مغول ریختند و از پله ی تنگ بالا رفتند . در اطاق بود که با ... جعفرلو ، .. سیوانی ، برخه و داداش محمد ، که در ارومیه ، نقده و محمد یار ، بعد هم پیرانشهر با ما بود ، سلام علیک و کیف احوال کردیم .

     خانه را اشغال کردند ، چرا که نه تنها شما را فرستاده بودم خوی ، بابابزرگ و مامان بزرگ قمی هم گویا خبر داشتند که از خوی مهمان دارم .

     غذا پختن ؟ جارو کردن ؟ چه می گویید ، دلم می خواست برای خریدی هم از دستشان راحت شوم ، حرم ، جمکران و مثلا نماز جمعه که می رفتیم ، من یک نفس راحتی می کشیدم ، مثل بلد در اختیارشان .

     یادش بخیر حسین سیوانی ، که در شبی که می رفتیم مسجد صاحب الزمان ، چراغ ماشینم را که همه چپیده بودند تویش ، خاموش کرد و نزدیک بود همه را بفرستد مرخصی .

     روشن که کردم ، چی ؟ فقط یکی لبخند رو لب داشت ، احدی هم نم پس نمی داد ، اول جعفرلو صدایش درآمد و داد و بی داد کرد ، آخه تیر آهنی وسط جاده بود که ماشینها تو چاه یا چاله ی جلوی آن نیفتند و ما درست شاخ به شاخش ، که خدا دست بفرمان بمن داد .

     همین حسین آقا ، یک روزی در خوی ، که دنبال برادر یزدی افتاده بود ، تا آتش زدم به مالم ، رفت که گل بیاورد ، خوب قسمت نبود .

      در جمع ، بیشتر هوای داداش ومحمد را داشتم ، که بیشتر به خاطرش بماند . آخه ، برادر بزرگش در قره ضیاء الدین ، که بعنوان نماینده ی مجلس خوی آمده بود ، بالای منبر مسجد جامع آن که رفت ، پای منبری را مورد لطف و عنایت قرار داده بود ، در حیاط مسجد هم ، جلوی چشم داداش مهدی ، که هنوز مهد کودک هم نمی رفت ، ولی با من ، به مسجد ، کمیته ووو می آمد ، سلام حضرت امام ( ره ) را هم رساند .

     با داداش رفتیم دم چای ، که از کنار قره ضیاءالدین می گذشت ، و باز ارتباط مجدد .

والسلام علیکم و رحمه الله و بر کاته .