بسم الله الرحمن الرحیم ، اذا وقعت ال « واقع» ه ، ... ، فسبح ... م .
از پدر ، ولی ... وووی خانه . خانه ، 1383 « هجری شمسی ».
سلام علیکم .
فرزندم ، سخن « رانی» برادر حسن رحیم پور ازغدی در دانشگاه فردوسی مشهد ؟! در سال 1383 «هجری شمسی» را که امشب از شبکه یک سیمای سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران فرستاده شد ، گرفته و بحافظه سپرده ام .
اول اینکه حرف از « دورقمی » بودن فرمایشات ایشان است و ایشانم { شجاعت « دانستن » و ضرورت اخلاقی}یک رقمی را ، مثل « ظرف » یا « شکل » حافظه ی منسوب «دقت کنیم» به ماشین یا به قول ایشان : رایانه ، ندارند .
درثانی ، ایشانم مثل همان سیما ، که فقط دهان دارد و گویا گوش یا گیرنده ای مثل گیرنده ی ما ، برای فرستنده ای ، ندارند و ترسوتر از اینهم .
مثلاً همان اعتباریات ایشان ، آیا پس از « دو رقمی » کردن واقعیت احد ، صمد و لم یلد ... نیست ؟ آنهم حداکثر دست دومش مثـل « مجموعه ی تهی » ریاضیات جدید.
کافیست « دانستن » اینکه کدام «دو ؟» دوتا ، چهار تا میشه ، که پیش از سه تا هم « تولید علم »ی میشه .
چه فرقی دارد « ما بعد حس » ایشان با مثلا بقول ایشان : « موش » هیوم ؟دوتا چیز با مثلا حس بینایی ، نمی گوید : می بیند؟
مگر از عضو فراتر رفته اند ؟ که حرف از حس ، دل و بعد حافظه ی دورقمی را « پیش » می کشند ، تا روش فکر کرد و دانست ، تا بعدش قضاوت کرد یا عقل حکم کند ؟
اگر صدا و سیمایشان به گوش ایشان نرسانده اند و گیرنده ای مثل ما دارند ، در سال1372 هجری شمسی برایشان نوشته ایم، « بفکرعلم برای عقل حاکم»را ، والسلام علیکم و رحمه ... .
¤ نوشته شده در ساعت 12:16 توسط مریم یزدی
